Waarom ik het boek Oogverblindende schaduw schreef?

Een simpele vraag, zou je denken. Waarom heb je Oogverblindende schaduw geschreven?

Toch blijkt het niet zo makkelijk te beantwoorden. Suus zei laatst: “Je geeft steeds een ander antwoord als mensen het je vragen.” En eerlijk gezegd… ze heeft een punt. Het is blijkbaar niet zo rechtlijnig als het lijkt. Dus laat ik proberen er wat helderheid in te brengen.

Ervaring delen

Ik schreef het boek omdat ik mijn ervaringen wilde delen. Omdat ik iets heb meegemaakt dat eruit moest, op papier. Wat anderen ermee doen, is aan hen. Misschien herkennen sommige lezers er iets van zichzelf in. Misschien opent het iets waarvan ze niet wisten dat het bestond. Misschien helpt het om hun eigen situatie wat beter te begrijpen.

Anderen zullen het lezen en denken: Wat is dit? en hun verbeelding moet aan de slag om het te kunnen volgen.

En ja, er zijn ook mensen die het lezen uit nieuwsgierigheid. Of omdat ze zich aangetrokken voelen tot andermans pijn. Niet eens slecht bedoeld misschien juist om even te ontsnappen aan hun eigen sores. Hoe dan ook: ik heb het geschreven omdat het moest. Omdat dit verhaal verteld wil worden. Dit was er één van mij.

Openheid

Voor mij is dit een manier om ruimte te maken voor gesprekken die we niet zo vaak voeren. Gesprekken die verder gaan dan de standaard “Hoe gaat het met je?”

Want die vraag is zó gesteld en meestal net zo snel beantwoord met “Goed hoor!”. Maar hoe vaak is dat eigenlijk het echte antwoord? Iedereen draagt wel wat met zich mee. Elk huisje heeft zijn kruisje, zeggen ze. Maar niemand begint graag als eerste over wat er écht speelt. Over de dingen die moeilijk zijn of pijn doen. Terwijl dat soms juist is wat je nodig hebt: even kunnen delen, even gehoord worden. Daarom wil ik open zijn. Zodat anderen misschien ook durven.

Over dingen die je niet makkelijk zegt

Zullen we het eens hebben over dingen waar je niet zo snel over praat? Gevoelens. Dingen die je hebt meegemaakt maar waar je aan twijfelt. Waarnemingen die je niet goed kunt verklaren. Van die momenten dat je denkt “Hè? Heb ik dat nou echt gezien?”

Of “Volgens mij voelde ik iets, maar misschien stel ik me aan.”

Je kijkt om je heen, maar niemand lijkt hetzelfde te ervaren. Dan denk je: “Laat maar. Het zal wel niks zijn.” Misschien heb je een voorgevoel. Of hoor je iets, een stem, een fluistering, maar je durft het aan niemand te vertellen. Want stel dat ze je raar vinden. Soms zie je kleuren om mensen heen. Soms voel je verdriet dat niet van jou lijkt te zijn. Je bent bij iemand, en ineens is er een zware sfeer. Maar jij was toch gewoon in een prima bui?

Heb jij ook weleens van die gedachten die donker aanvoelen, maar tóch klinken als jezelf?

Of het gevoel dat je niet alleen bent, terwijl er niemand te zien is?

Veel cliënten vertellen dat ze al een tijd rondlopen met vragen zoals hierboven, maar dat ze die moeilijk durven uitspreken. Bang dat ze worden weggezet als ‘raar’, ‘wappie’ of zelfs ‘niet goed bij hun hoofd’. En dat is begrijpelijk want praten over dingen die je niet kunt bewijzen, kan spannend zijn. Toch is het belangrijk dat dit soort ervaringen gedeeld mogen worden. Iedereen heeft het recht om iets te voelen, te denken of mee te maken, zonder meteen veroordeeld te worden. Ik vind het juist waardevol als mensen zich uitspreken. Het zorgt voor meer openheid en echte gesprekken.

Want het is helemaal niet zo gek. Sterker nog, veel van wat mensen intuïtief aanvoelen is diep verbonden met oude, natuurlijke wijsheden. En zelfs de wetenschap begint langzaam ruimte te maken voor dingen die we vroeger wegwuifden. Denk aan onderzoek in de kwantumfysica: daar zien we bijvoorbeeld dat deeltjes zich anders gedragen als je ze waarneemt, en dat alles eigenlijk voortdurend in beweging is ook wat wij ‘vaste materie’ noemen. Wat mij betreft mag het maatschappelijke filter eraf. We hoeven niet alles te begrijpen om er met respect over te praten. Laat er ruimte zijn voor verhalen, ervaringen en gevoelens die niet in hokjes passen. Meer luisteren, minder oordelen. Dat is een goed begin.

Rouwverwerking

Een vleugje rouwverwerking vond ook plaats tijdens het schrijven van het boek. Het boek bevat diverse autobiografische elementen naast tal van ervaringen van cliënten. Het schrijven, herlezen en dus ook het doormaken van de situaties zorgt dat ik ze een betere plaats in mijn ‘systeem’ kan geven. Ook de ervaringen van cliënten, waarbij je hoe je het ook wendt of keert emotioneel betrokken bent, hebben impact. Maar niet alleen voor mij als schrijver heeft het geholpen, ook voor de lezers die gelijksoortige ervaringen biedt het lezen van het boek ook steun bij hun emotionele verwerkingsproces.

Reflectie en rust

Schrijven zorgt voor afstand, reflectie en leermomenten. Het schrijven geeft rust en door deze rust krijg ik afstand en ruimte voor reflectie. Kolb heeft met zijn leercirkel al eerder uitgewerkt dat reflectie een essentiële stap is in het menselijke leerproces. En dat onderschrijf ik ten volste.

Drijfveren

Naast mijn drijfveren, gebaseerd op lichtheid en kennisdeling, is er dus ook een 'schaduwzijde' aan mijn motivatie aanwezig. Schaduw die in het licht gezet wordt door het aandacht te geven. En wat je aandacht geeft groeit en kun je omkeren. Zo werkt het ook met energie, balanceren en omkeren. Energie gaat niet verloren! Het is het perspectief dat je toepast dat maakt hoe het functioneert.